Ενσαρκώνετε συχνά τον ρόλο του «καλού παιδιού»;
Σας ταλαιπωρούν συχνά σκέψεις όπως:
«Εκφράστηκα άραγε σωστά;»
«Μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε;»
«Μήπως έκανα κάτι που δεν έπρεπε;»
«Μήπως αυτό που είπα/έκανα παρεξηγήθηκε;»
«Πρέπει να είμαι ΠΑΝΤΑ διαθέσιμος και να προσφέρομαι»
«Αν δεν είμαι ΠΑΝΤΑ διαθέσιμος οι άλλοι θα με βάλουν στο περιθώριο»
«Πρέπει ΠΑΝΤΑ να έχω διάθεση, όρεξη και κέφι για όσους με χρειάζονται»
«Αν πω ΟΧΙ θα με απορρίψουν, πρέπει να λέω πάντα ΝΑΙ και να είμαι πάντα ανοιχτός»
«Τα ΘΕΛΩ των αγαπημένων μου προηγούνται. Έχω ενοχές και φοβάμαι να θέσω και τα δικά μου ΘΕΛΩ. Θα με παρεξηγήσουν και θα με εγκαταλείψουν».
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να προηγούνται πάντα οι ανάγκες των άλλων; Πόσο ταλαιπωρητικό είναι να βιώνετε ενοχές για κάθε τι που συμβαίνει και να τα βάζετε όλα στο μικροσκόπιο, από φόβο μην σας εγκαταλείψουν;
Η ερώτηση όμως είναι η εξής: Πόσα είστε διατεθειμένος/η να θυσιάζετε στον βωμό του φόβου σας «να μην μείνετε μόνοι»;
Και μέχρι πότε;
Ας δούμε μερικά επιχειρήματα, αρκετά σημαντικά ώστε να ξανασκεφτείτε τον επίπονο ρόλο του «καλού παιδιού» που ενσαρκώνετε…
1.Το ζητούμενο είναι να μείνουμε σε εσάς. Έτσι λοιπόν, ορίστε ένας καλός λόγος: Δεν είστε ειλικρινής. Καλά ακούσατε αγαπημένοι μου… Κρύβετε τις πραγματικές ανάγκες σας, με αποτέλεσμα έπειτα (δικαιολογημένα) να θυμώνετε με τους γύρω σας και σε δεύτερη φάση, να γεμίζετε ενοχές και άγχος για το ξέσπασμα σας. Όταν κρατάτε τις πραγματικές ανάγκες σας για τον εαυτό σας, ΔΕΝ συνδέεστε πραγματικά με τους δικούς σας ανθρώπους, αντιθέτως ψυχραίνεστε και απομακρύνεστε. Και έτσι δεν τους δίνετε την ευκαιρία να κάνετε διάλογο ή/και σας φροντίσουν. Άθελά σας προσποιήστε κάποιον άλλο, κάποιον που δεν είστε.
2.Κανένας άνθρωπος που σας νοιάζεται και σας αγαπάει πραγματικά, δεν θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο που λέει πάντα «ναι» χωρίς να το εννοεί, αλλά έναν αυθεντικό φίλο/σύντροφο που μοιράζετε τις πραγματικές σκέψεις του, ακόμα και αντίθετες.
«ΘΕΛΩ να είσαι, όπως ΘΕΛΕΙΣ να είσαι»
Αν κάποιος, παρόλα αυτά, δεν νιώθει έτσι και θέλει μόνο «να εισπράξει» από εσάς, αυτή δεν είναι μία σχέση ουσιαστική, οπότε δεν αναφερόμαστε καν σε αυτή τη κατηγορία. Ευχηθείτε τους κάθε καλό και απομακρύνετε τους από την ζωή σας.
3.Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τους έχετε ΟΛΟΥΣ ευχαριστημένους. Ξέρω ότι είναι για εσάς ενοχλητικό, κάποιοι δεν αντέχετε καν στην ιδέα. Όμως είμαστε τόσοι πολλοί και διαφορετικοί! Είναι αδύνατον να καλυφθούν οι ανάγκες όλων, ΟΣΟ κι αν προσπαθήσετε. Απλώς θα εξαντληθείτε. Απαλλάξτε τον εαυτό σας από αυτήν την ΜΑΤΑΙΗ υπερπροσπάθεια. Είστε αρκετός/ή.
4.Ο καταπιεσμένος θυμός από τον ρόλο «του καλού παιδιού», κάποια στιγμή ξεπροβάλλει και σας «δαγκώνει». Στρέφεται προς τον εαυτό σας. Σκεφτείτε λοιπόν εσάς. Λιγότερος θυμός-περισσότερη ανακούφιση. Δώστε περισσότερη αξία και σημασία στις ανάγκες σας. Είστε σημαντικός. Υπάρχει χώρος για όλους.
5.Πείτε «Όχι» με χαμόγελο. Με όλη την καλή σας διάθεση. Με όλη τη σημασία που αξίζετε να σας δώσετε.
«Όχι δεν θέλω, αλλά σέβομαι να θέλεις»
«Όχι δεν μπορώ, αλλά καταλαβαίνω ότι μπορείς»
«Όχι δεν συμφωνώ, αλλά κατανοώ ότι συμφωνείς»
Δώστε χώρο στον εαυτό σας και στους άλλους.
ΧΩΡΙΣ τον θυμό, εμπεριέχουμε πιο εύκολα τους άλλους ανθρώπους στη ζωή μας. Να θυμάστε ότι όταν εσείς δεν αποδέχεστε ή δεν αγκαλιάζετε τον εαυτό σας, πάντα κάτι μέσα σας θα μένει μισό.
Αιμιλία Κουρή, Ψυχολόγος BSc|MSc
University of Derby
Υπεύθυνη του “Ψυχής Σημείον” – Χώρος Ψυχοθεραπείας & Συμβουλευτικής